قَالُوا جَزَٓاؤُ۬هُ مَنْ وُجِدَ ف۪ي رَحْلِه۪ فَهُوَ جَزَٓاؤُ۬هُۜ كَذٰلِكَ نَجْزِي الظَّالِم۪ينَ
[ Kâlû cezâ-u-hu men vucide fî rahlihi fehuve cezâ-u-hu kezâlike neczîz zâlimîne. ]
{ Kardeşler dediler ki; ‘Onun cezası! kimin heybesinde bulunursa onun cezası artık kendisidir. Zalimlere işte böyle cezasını veriyoruz.’ }
قَالُوا فَمَا جَزَٓاؤُ۬هُٓ اِنْ كُنْتُمْ كَاذِب۪ينَ
[ Kâlû femâ cezâ-u-hu in kuntum kâzibîne. ]
{ Dediler ki; ‘Eğer yalan söylüyor iseniz, öyleyse onun cezası nedir?’ }
قَالُوا تَاللّٰهِ لَقَدْ عَلِمْتُمْ مَا جِئْنَا لِنُفْسِدَ فِي الْاَرْضِ وَمَا كُنَّا سَارِق۪ينَ
[ Kâlû tAllâhi lekad ‘a’limtum mâ ci/nâ linufside fîl ardi vemâ kunnâ sârikîne. ]
{ Kardeşler dediler ki; ‘Hayretle Allah’a yemin olsun! elbette bilirsiniz ki; kesinlikle yeryüzünde fesat çıkarmaya gelmedik ve hırsızlık yapanlar da olmadık.’ }
قَالُوا نَفْقِدُ صُوَاعَ الْمَلِكِ وَلِمَنْ جَٓاءَ بِه۪ حِمْلُ بَع۪يرٍ وَاَنَا۬ بِه۪ زَع۪يمٌ
[ Kâlû nefkidu suvâ’al meliki ve limen câ-e bihi himlu ba’î’rin ve e-nâ bihi za’î’mun. ]
{ Dediler ki; ‘Kralın kâsesini kaybettik! Onu getiren kimseye bir deve yükü var. Ben de ona kefilim.’ }
قَالُٓوا وَاَقْبَلُوا عَلَيْهِمْ مَاذَا تَفْقِدُونَ
[ Kâlû ve akbelû ‘a’leyhim mâzâ tefkidûne. ]
{ Onlara dönerek dediler ki; ‘Neyi kaybettiniz?’ }
فَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ جَعَلَ السِّقَايَةَ ف۪ي رَحْلِ اَخ۪يهِ ثُمَّ اَذَّنَ مُؤَذِّنٌ اَيَّتُهَا الْع۪يرُ اِنَّكُمْ لَسَارِقُونَ
[ Felemmâ cehhezehum bi cehâzihim ce’a’les sikâyete fî rahli a-hîhi sümme ezzene mü-ezzinun eyyetuhel’î’ru innekum lesârikûne. ]
{ Derken ne zaman ki; onları teçhizatları ile donattı, kendi kardeşinin heybesinin içine su tasını koydu. Sonra bir tellal bağırdı; ‘Ey kervan, şüphesiz sizler hırsızsınız’. }
وَلَمَّا دَخَلُوا عَلٰى يُوسُفَ اٰوٰٓى اِلَيْهِ اَخَاهُ قَالَ اِنّ۪ٓي اَنَا۬ اَخُوكَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
[ Ve lemmâ dehalû ‘a’lâ Yûsufe â-vâ ileyhi a-hâhu kâle innî e-nâ a-hûke felâ tebte-is bimâ kânû ya’melûne. ]
{ Yusuf’un huzuruna girdiklerinde kendi kardeşini yanına aldı ve dedi ki; ‘Şüphesiz Ben senin kardeşinim, öyleyse onların yaptıklarından ötürü tasalanma.’ }
وَلَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْثُ اَمَرَهُمْ اَبُوهُمْۜ مَا كَانَ يُغْن۪ي عَنْهُمْ مِنَ اللّٰهِ مِنْ شَيْءٍ اِلَّا حَاجَةً ف۪ي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضٰيهَاۜ وَاِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِمَا عَلَّمْنَاهُ وَلٰكِنَّ اَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ۟
[ Ve lemmâ dahalû min haysü e-merahum e-bûhum mâ kâne yuğnî ‘anhum minAllâhi min şey-in illâ hâceten fî nefsi Ya’kûbe kadâhâ ve innehu lezü ‘ilmin limâ ‘allemnâhu velâkinne ekseran nâsi lâ ya’lemûne. ]
{ Babalarının kendilerine emrettiği yerden girdiklerinde ki; ancak Yakup’un nefsinden bir ihtiyaç olarak uygulaması dışında bu onlara Allah’tan bir şey sağlayacak değil idi. Şüphesiz O, kendisine öğrettiğimiz için elbette ilim sahibidir. Velakin insanların çoğu bilmiyorlar. }
وَقَالَ يَا بَنِيَّ لَا تَدْخُلُوا مِنْ بَابٍ وَاحِدٍ وَادْخُلُوا مِنْ اَبْوَابٍ مُتَفَرِّقَةٍۜ وَمَٓا اُغْن۪ي عَنْكُمْ مِنَ اللّٰهِ مِنْ شَيْءٍۜ اِنِ الْحُكْمُ اِلَّا لِلّٰهِۜ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُۚ وَعَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ
[ Ve kâle yâ beniyye lâ tedhulû min bâbin vâhidin vedhulû min ebvâbin muteferrikatin ve mâ uğnî ‘ankum minAllâhi min şey-in i-nil hukmu illâ lillâhi ‘a’leyhi tevekkeltu ve ‘a’leyhi felyetevekkelil mutevekkilûne. ]
{ Dedi ki; ‘Ey oğullarım! Tek kapıdan girmeyin, farklı kapılardan girin. Ben size Allah’tan bir şey sağlayamam. Hüküm ancak Allah’ındır. O’na tevekkül ettim ve tevekkül edenler de O’na tevekkül etsinler.’ }
قَالَ لَنْ اُرْسِلَهُ مَعَكُمْ حَتّٰى تُؤْتُونِ مَوْثِقًا مِنَ اللّٰهِ لَتَأْتُنَّن۪ي بِه۪ٓ اِلَّٓا اَنْ يُحَاطَ بِكُمْۚ فَلَمَّٓا اٰتَوْهُ مَوْثِقَهُمْ قَالَ اللّٰهُ عَلٰى مَا نَقُولُ وَك۪يلٌ
[ Kâle len ursilehu me’a’kum hattâ tu/tûni mevsikan minAllâhi lete/tunnenî bihi illâ en yuhâta bikum felemmâ â-tevhu mevsikahum kâlAllâhu ‘a’lâ mâ nekûlu vekîlun. ]
{ Yakup Dedi ki; ‘ Sizin çepeçevre kuşatılmanız dışında onu Bana mutlaka getireceğinize Allah adına sağlam bir söz verinceye kadar onu sizinle beraber asla göndermeyeceğim.’ Ne zaman ki; O’na sağlam bir söz verdiler; ‘Allah söylediklerimize Vekil’dir.’ dedi. }
وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ اِلَيْهِمْۜ قَالُوا يَٓا اَبَانَا مَا نَبْغ۪يۜ هٰذِه۪ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ اِلَيْنَاۚ وَنَم۪يرُ اَهْلَنَا وَنَحْفَظُ اَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَع۪يرٍۜ ذٰلِكَ كَيْلٌ يَس۪يرٌ
[ Velemmâ fetehû metâ’a’hum vecedû bidâ’a’tehum ruddet ileyhim kâlû yâ e-bânâ mâ nebğî hâzihi bidâ’a’tunâ ruddet ileynâ ve nemîru ehlenâ ve nahfezu a-hânâ ve nezdâdu keyle ba’î’rin zâlike keylun yesîrun. ]
{ Eşyalarını açtıklarında kendi sermayelerini geri çevrilmiş buldular. Dediler ki; ‘Ey Babamız! Daha neyi arıyoruz? İşte bu, sermayemiz, geri çevrilmiş bize. Ailemize yiyecek getiririz, kardeşimizi koruruz, bir deve yükü tahıl ölçüsünü de fazla alırız. İşte o, çok kolay bir tahıl ölçüsüdür.’ }
قَالَ هَلْ اٰمَنُكُمْ عَلَيْهِ اِلَّا كَمَٓا اَمِنْتُكُمْ عَلٰٓى اَخ۪يهِ مِنْ قَبْلُۜ فَاللّٰهُ خَيْرٌ حَافِظًاۖ وَهُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِم۪ينَ
[ Kâle hel â-menukum ‘a’leyhi illâ kemâ e-mintukum ‘a’lâ a-hîhi min kablu fAllâhu hayrun hâfizan ve hüve erhamur râhimîne. ]
{ Dedi ki; ‘Önceden onun kardeşi hakkında güvendiğim gibi onun hakkında da mı size güveneceğim? Allah en iyi koruyan ve O merhametlilerin en merhametlisidir.’ }
