Yazar:

يَا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَاَخ۪يهِ وَلَا تَا۬يْـَٔسُوا مِنْ رَوْحِ اللّٰهِۜ اِنَّهُ لَا يَا۬يْـَٔسُ مِنْ رَوْحِ اللّٰهِ اِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ
[ Yâ beniyyez hebû fe tehassesû min Yûsufe ve a-hîhi velâ tey-e-sû min ravhillâhi innehu lâ yey-e-su min ravhillâhi illel kavmul kâfirûne. ]
{…Ey oğullarım! Gidin de Yusuf ve kardeşinden duyumlar edinin. Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin, şüphesiz Allah’ın rahmetinden, kafirler topluluğu dışında kimse, ümidini kesmez.’ }

قَالَ اِنَّمَٓا اَشْكُوا بَثّ۪ي وَحُزْن۪ٓي اِلَى اللّٰهِ وَاَعْلَمُ مِنَ اللّٰهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
[ Kâle innemâ eşkû bessî ve huznî ilAllâhi ve ea’lemu minAllâhi mâ lâ ta’lemûne. ]
{ Babaları dedi ki; ‘Kederimi ve hüznümü sadece Allah’a şikayet ederim ve Allah tarafından da bilmediğiniz şeyleri biliyorum…}

قَالُوا تَاللّٰهِ تَفْتَؤُ۬ا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتّٰى تَكُونَ حَرَضًا اَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِك۪ينَ
[ Kâlû tAllâhi tefte-u tezkuru Yûsufe hattâ tekûne haradan ev tekûne minel hâlikîne. ]
{ Oğulları dedi ki; ‘Hayretle Allah’a yemin olsun! Sürekli Yusuf’u anıyorsun, sonunda zayıf düşeceksin veya helak olacaksın.’ }

وَتَوَلّٰى عَنْهُمْ وَقَالَ يَٓا اَسَفٰى عَلٰى يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظ۪يمٌ
[ Ve tevellâ ‘anhum ve kâle yâ e-sefâ ‘a’lâ Yûsufe vebyaddat ‘aynâhu minel huzni fehuve kazîmun. ]
{ Yüzünü onlardan çevirdi ve dedi ki; ‘Ey kederim! Yusuf’a.’ Hüzünden O’nun gözleri beyazladı. O, kederini içine atan idi. }

قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ اَنْفُسُكُمْ اَمْرًاۜ فَصَبْرٌ جَم۪يلٌۜ عَسَى اللّٰهُ اَنْ يَأْتِيَن۪ي بِهِمْ جَم۪يعًاۜ اِنَّهُ هُوَ الْعَل۪يمُ الْحَك۪يمُ
[ Kâle bel sevvelet lekum enfusukum emran fe sabrun cemîlun ‘a’sAllâhu en ye/tiyenî bihim cemî’ân innehu huvel ’a’lîmul hakîmu. ]
{ Babaları dedi ki; ‘Bilakis, nefisleriniz işlediklerinizi size çok arzulatmış. Artık güzelce sabretmek vardır. Umuyorum ki; Allah onların hepsini Bana getirecektir. Şüphesiz O, ALiMün-HaKiM’dir. }

وَسْـَٔلِ الْقَرْيَةَ الَّت۪ي كُنَّا ف۪يهَا وَالْع۪يرَ الَّت۪ٓي اَقْبَلْنَا ف۪يهَاۜ وَاِنَّا لَصَادِقُونَ
[ Ves-e-lil karyetelletî kunnâ fîhâ vel’î’ralletî akbelnâ fîhâ ve innâ lesâdikûne. ]
{…içinde bulunduğumuz kasabaya ve kendileriyle dönüğümüz kervana sorabilirsin. Şüphesiz biz doğru söylüyoruz.» }

اِرْجِعُٓوا اِلٰٓى اَب۪يكُمْ فَقُولُوا يَٓا اَبَانَٓا اِنَّ ابْنَكَ سَرَقَۚ وَمَا شَهِدْنَٓا اِلَّا بِمَا عَلِمْنَا وَمَا كُنَّا لِلْغَيْبِ حَافِظ۪ينَ
[ İrci’û ilâ e-bîkum fekûlû yâ e-bânâ inneb neke seraka vemâ şehidnâ illâ bimâ ‘a’limnâ vemâ kunnâ lilğaybi hâfizîne. ]
{…Babanıza dönün ve deyin ki; «Ey Babamız! şüphesiz oğlun hırsızlık etti, bildiğimiz şeyin dışında şahitlik yapmadık ve gaybı koruyanlar da değiliz…}

فَلَمَّا اسْتَيْـَٔسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِيًّاۜ قَالَ كَب۪يرُهُمْ اَلَمْ تَعْلَمُٓوا اَنَّ اَبَاكُمْ قَدْ اَخَذَ عَلَيْكُمْ مَوْثِقًا مِنَ اللّٰهِ وَمِنْ قَبْلُ مَا فَرَّطْتُمْ ف۪ي يُوسُفَۚ فَلَنْ اَبْرَحَ الْاَرْضَ حَتّٰى يَأْذَنَ ل۪ٓي اَب۪ٓي اَوْ يَحْكُمَ اللّٰهُ ل۪يۚ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِم۪ينَ
[ Fe lemmâs tey-e-sû minhu halesû neciyyân kâle kebîruhum e-lem ta’lemû enne a-bâkum kad a-haze ‘a’leykum mevsikan minAllâhi ve min kablu mâ ferrattum fî Yûsufe felen ebrahal arda hattâ ye/zene lî e-bî ev yahkumAllâhu lî vehuve hayrul hâkimîne. ]
{ Ondan umutlarını kestiklerinde fısıldaşarak çekildiler, onların büyükleri dedi ki; ‘Bilmez misiniz ki; Babanız sizden Allah adına sağlam bir söz aldı ve önceden de Yusuf konusunda yetersiz kaldınız. Öyleyse bu yeri asla bırakmayacağım, ta ki; Babam bana izin verecek veya Allah benim için hüküm verecek. O, hüküm verenlerin en hayırlısıdır…}

قَالَ مَعَاذَ اللّٰهِ اَنْ نَأْخُذَ اِلَّا مَنْ وَجَدْنَا مَتَاعَنَا عِنْدَهُٓۙ اِنَّٓا اِذًا لَظَالِمُونَ۟
[ Kâle me’â’zAllâhi en ne/huze illâ men vecednâ metâ’a’nâ ‘indehu innâ i-zen lezâlimûne. ]
{ Yusuf dedi ki; ‘Eşyamızı yanında bulduğumuz kimseden başkasını alıkoymaktan Allah’a sığınırım! Şüphesiz o zaman zulüm yapanlardan oluruz’. }

قَالُوا يَٓا اَيُّهَا الْعَز۪يزُ اِنَّ لَهُٓ اَبًا شَيْخًا كَب۪يرًا فَخُذْ اَحَدَنَا مَكَانَهُۚ اِنَّا نَرٰيكَ مِنَ الْمُحْسِن۪ينَ
[ Kâlû yâ eyyuhâl a’zîzu inne lehu e-ben şeyḣan kebîran fe huz e-hadenâ mekânehu innâ nerâke minel muhsinîne. ]
{ Kardeşler dediler ki; ‘Ey vezir! hakikaten onun çok ihtiyar bir babası var, onun yerine bizden birini alıkoy, şüphesiz biz Seni güzel davrananlardan görüyoruz.’ }

قَالُٓوا اِنْ يَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ اَخٌ لَهُ مِنْ قَبْلُۚ فَاَسَرَّهَا يُوسُفُ ف۪ي نَفْسِه۪ وَلَمْ يُبْدِهَا لَهُمْ قَالَ اَنْتُمْ شَرٌّ مَكَانًاۚ وَاللّٰهُ اَعْلَمُ بِمَا تَصِفُونَ
[ Kâlû in yesrik fekad seraka a-hun lehu min kablu fe e-serrahâ Yûsufu fî nefsihi velem yubdihâ lehum kâle entüm şerrün mekânen vAllâhu ea’lemu bimâ tasifûne. ]
{ Kardeşler dediler ki; ‘Eğer çaldıysa, önceden onun kardeşi de kesin çalmıştır.’ Yusuf kendi nefsi içinde onu gizledi ve belli etmedi, onlara dedi ki; ‘Siz daha kötü bir konumdasınız. Allah, isnat ettiğiniz şeyi daha iyi Bilendir.’ }

فَبَدَاَ بِاَوْعِيَتِهِمْ قَبْلَ وِعَٓاءِ اَخ۪يهِ ثُمَّ اسْتَخْرَجَهَا مِنْ وِعَٓاءِ اَخ۪يهِۜ كَذٰلِكَ كِدْنَا لِيُوسُفَۜ مَا كَانَ لِيَأْخُذَ اَخَاهُ ف۪ي د۪ينِ الْمَلِكِ اِلَّٓا اَنْ يَشَٓاءَ اللّٰهُۜ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَنْ نَشَٓاءُۜ وَفَوْقَ كُلِّ ذ۪ي عِلْمٍ عَل۪يمٌ
[ Fe bede-e bi ev’i’yetihim kable vi’â’-i a-hîhi sümmes tahracehâ min vi’â’-i a-hîhi kezâlike kidnâ liYûsufe mâ kâne liye/huze a-hâhu fî dînil meliki illâ en yeşâ-Allâhu nerfe’u’ deracâtin men neşâ-u ve fevka kulli zî ‘ilmin ‘a’lîmun. ]
{ Derken kendi kardeşinin kabından önce onların kapları ile başladı. Yusuf’a işte böyle bir çare öğrettik. Allah’ın dilemesi dışında, kralın dininde kendi kardeşini yakalaması olmaz idi. Dilediğimiz kimseyi derecelerler yükseltiriz ve her ilim sahibinin üstünde çok iyi bir bilen vardır. }